GEÇER Mİ BU YALNIZLIK?

Bazı sabahlar insanı çok daha fazla yalnız hissettiriyor ya da akşamdan hissettiğiniz yalnızlık duygusu sabaha kadar yakanızı bırakmıyor. Galiba bu sabah hissettiklerim, bir süredir içimde kendime sakladığım ve her gün kendimle kendimi sorgularken vardığım en net sonuç ‘’YALNIZLIK’’ duygum. İyi ve konforlu taraflarını kendime övdüğüm ama ruhumu yarım , zihnimi eksik ve bir çok mutlu andan , anıdan beni mahrum bıraktığını düşünerek kendime kızdığım o kadim duygu.

Ben ilk defa bu hissi anneciğim bu dünyayı terk ettiğinin de hissetmiştim tam manasıyla.

 Katıksız, şefkatsiz bir boşluk.

Bir boşluğa düşmüştüm , dünya bir an durmuş yoğun bakım ünitesinin kapısından doktor çıkıp anneciğimin güzel adının yakınları diye seslenmişti. O sırada çok kalabalık olarak hastanede olmamıza rağmen kapının önünde sadece ben içimde bir anda oluşmuş o nefesimi kesen, zihnimi durgunlaştıran çevremi çepeçevre saran , sanki dünyadan en sevdiğimin bedeninden ayrılışını tam anı itibariyle beni haberdar etmek için içine düştüğüm boşluk.

 Ardından 40 yıllık emeğiyle yaptığı evin bahçesinde bir tabut içinde o, etrafını saran yüzlerce insanın içinde başında dikilen ben.

Mart ayının ilk günü. Güneşli, berrak, sakin bir hava ve mis gibi kokan kışla tazelenmiş toprak kokusu. Gurbette geçen yıllarda ailemize dostlukları ve bilgileri ile eşlik etmiş sevgi dolu ve içten hüznü içinde barındıran ama şükrü tam olduğundan güçlü çıkan bir ses helallik için cemaate seslenirken bir anlık esen o buz gibi rüzgar karşısından çevremdeki herkesin kendi üzerindeki şalı , hırkayı kendi çocuğunun üzerine örtmeye çalıştığı o anda yalan yok içim ateş gibi yansa da bedenim üşümüştü. Ama o soğuğu benim için göğüsleyebilecek tek kişi önümde kar beyaz bir kefen içinde uzanıyordu. O dakika hayat bana asla unutamayacağım bir gerçeği öğretmişti. Bundan sonra ya üşürsem diye yanıma bir hırka almazsam üşüyecek, yağmurun yağacağını tahmin edip yanıma şemsiye almazsam ıslanacak ve hasta olduğumda beni iyi hissettirecek o çorbayı ben yapmazsam kimse yapmayacaktı. Sonra da bir daha dolmadı zaten o boşluk.

Aklınızın, yüreğinizin bir yarısı onunla ilgili güzel anılarla ,nasihatlerle şimdi burada olsaydı şöyle derdi , bunu yapmamı asla istemezdi, görseydi keşke ne sevinirdi gibi sözlerle dopdoluyken diğer yarısı sessiz derin bir boşlukla karşılık verir. İfadelerin anlamsızlaştığı, tesellinin imkansız olduğu ama kabullenmişliğinizin zirvesi o boş taraf. Ancak içinize akıttığınız gözyaşlarınızın, canınız yandığında hiçbir şey söyletmeden boğazınızda düğümlenen ve derin bir nefesi sessizce verdiğiniz ahınızın, ettiğiniz duaların kıldığınız namazdan, arkasından yaptığınız tesbihattan daha uzun olduğu, boynunuz bükük ellerin açık vaziyette seccadede ne kadar süre oturduğunuzu unuttunuz o anlarla dokunabildiğiniz o acımasız gerçek boşluk.

Yalnızlık dünyada ki en gerçek, en saf , en yalansız ,en vicdanlı ama en acımasız duygu.

İnsan yalnızlığıyla insan olmanın gerçek manasını kavrayabiliyor anca. Kalabalıklar içinde yalnız olmak da mümkün, bir nasılsın diyeniniz olmadan yalnız kalmakta mümkün.

Ben yalnızlığımı bende ki en somut haliyle ve bir yönüyle anlattım varın anlatmadığım taraflarını da siz anlayın..

Bugün 34 yaşında , işim olmamasına rağmen uykuda olmadığım sabahın 7sinde tek başıma şu sıralar hayatımın bende sızlattığı tüm yaralarıma ağlamak gelirken içimden her halime tüm içtenliğimle Elhamdüllillah . Ama avare olmaya talip değiliz ki amaçsız yollarda toz kaldıralım .Bu gecenin sabaha yolculuğunu da bir amacı varmış belli ki…

Yani ben artık yalnız olmak istemiyorum anladım da çaresi var mı bunun , geçer mi bu yalnızlık onu anlayamadım!!

Hep görüşmek üzere… Şimdilik HoşçaKalın..

Reklam