Yine Yeni Yeniden

Bu aralar aklımdan geçen birkaç hikaye var. Kimisi yol aldı, kimisi başladı gelişmeye kaldı. Yol almış olanlardan yani kurgu tasarımı neredeyse tamamlamış olduğum karakterlerin başlarına ne geleceğini başlıca belirlediğim ama bu hikaye ilk aklıma düştüğünde yazdığım ilk satırları ,bu hikayenin yolculuğuna çıkarken bana yaşattığı duyguyu ve düşündürdüğü fikri sizlerle paylaşmak istedim.

Beni başlamak için kalemimden dökülen bu cümleler ikna etti. Bakalım sizi de okumak için ikna edebilecek mi?

SALAH

               Sıcak bir yaz gününün tam ortasındaydı kurumuş toprak parçaları üzerinde yüz  yıllık derin bir uykudan uyandığında. Dudakları çatlamış, dili damağı kurumuş boğazı sızlıyordu. Gözlerinin bu uçsuz bucaksız kahverengilikte göreceği bir şey yoktu belki ama olsaydı da bu acıyan ve yanan gözlerle fark edemezdi muhtemelen. Parmak uçlarından saç tellerine kadar tüm hücreleri ağrıyordu. Böyle sert bir düşüşten sağ çıkmayı o bile hayal edememişti.

              Bir varoluştan çok bir yok oluşun hikayesiydi bu. Vaadedilen bir şey yoktu yani sonunda. Kazanılacak, elde edilecek bir krallık bir servet ya da bir aşk değildi. Derin bir sessizlik ve yok olan unutulacak olan bir kız. Tüm sevdiklerine ve hatta var olan herkes için feramuş olacak bir ömür.

Ya hiç doğmasaydı. Hiç varolmasaydı bu evrende. Bunca suçu günahı kim üstelenecekti o zaman? Yalnız olamazdı. Olmamalıydı…

Hep görüşmek üzere… Şimdilik HoşçaKalın…

Reklam